مردابزدگی/کثافتزدگی

متنفرم. از خودم متنفرم.

میدونم به این میگن افسردگی.
چقدر احمقانه است که "این" که من هستم، اسم داره!!! متنفرم.

میدونم چرا اینقدر زیاد میخوابم. میدونم چرا از هر دقیقه به دقیقه بعدی فرار میکنم...

میدونم چرا از خودم و از همه چیز متنفرم. متنفرم. میدونم چرا اینقدر سرشار از نیاز شده‌ام. نیازمند گریه‌های شبانه و فرارکردنهای روزانه...

کاش یه جور مردن خودخواسته شرافتمندانه وجود داشت. دکمه ماشین زندگیت رو میزدی و بوم. ماشین "اتفاقی" تو خیابون بهت میزد و تموم... یا تو خیابون یه گرند پیانو میفتاد رو سرت.

کاش فرار بلد بودم. فرار از خودم.

از اینکه نمیتونم تو زندگیم مسئله حل نشده داشته باشم، متنفرم. از اینکه این تنفر باعث میشه زندگیم رو پر کنم از مسائل حل نشده، متنفرم.

کاش دوستی وجود نداشت. از دوست و دوستی فراری‌ام. هرچند انگار دوستهام هم از من فراری‌اند...

چقدر راحت آدمها تو لیست دوستهای من هستن و من تو لیست دوستهای آدمها نیستم.

چقدر راحت میشه فراموش بشم... و من همچنان لبخند داشته باشم...

از عکسها متنفرم و بهشون معتاد....

چقدر راحته پنهان‌کاری از من... 

لعنت به من.

خط چشم بالا و پایین چشم به من میاد.... از چشمهام، از دستهام، از لبهام، از سینه ها و بدنم و از خودم متنفرم. از مغزم متنفرم. از لبخندم متنفرم. متنفرم.
دوست دارم یک تابلو به خودم آویزون کنم که «اون که "Full of Energy, Full of Joy..." بود، من نیستم... نه. نیستم. اشتباه گرفته‌اید. او مرد. او تمام شد.»

I. Am. Broken.

Since ages ago.

هنوز این جمله‌های بهزاد تو گوشم زنگ میزنن: "وقتی میخوری زمین. وایسا، بلند شو و خودت رو بتکون از نو، برو. سینه‌خیز ادامه نده..." و من مدتهاست سینه خیز بودن، خاکی و آلوده و خسته بودن رو رها نمیکنم. متنفرم و رها نمیکنم.

پینوشت: تا کی متنظر یک ایمیل میمونم؟ نمیدونم.

پینوشت خیلی بعد از تحریر: عکسهام رو دوره میکنم. از بچگی. از خیلی خیلی بچگی... تا ببینم کی و کجا شد اون که نباید بشه. که درد از کجا شروع شد و رشد کرد و بزرگ شد که من نفهمیدم... که همه وجودم رو گرفت... کی؟ کجا؟ چطوری؟
بعد میبینم که...
این هم دردیه که آدم، قیافه اش از بچگی تا الان تغییری نکرده باشه... هیچی انگار... شاید یه کم دماغم بزرگتر، چشمهام ریزتر و خسته تر. همین.

پینوشت خیلی بعد از تحریر دوم:
اینجوری: http://piaderou.com/?p=2191

پینوشت خیلی بعد از تحریر سوم:
زندگی یک عالمه "ممنون" به من بدهکاره. نمیدونم کی میخواد بدهیهاش رو باهام صاف کنه... زندگی بهم بدهکاره که بگه:
ممنون که خوبی. ممنون که خوب زندگی میکنی. ممنون که تمیز زندگی میکنی. (کثافتکاری نمیکنی و گند نمیزنی به زندگی دیگران) ممنون که دوست خوبی هستی. ممنون که گوش بدی نیستی. ممنون که آدمیزاد خوبی هستی. ممنون که ساکتی. ممنون که میریزی تو خودت. ممنون که پرحرفی. ممنون که شادی میبخشی. ممنون که تحمل میکنی. ممنون که صبرت برای آدمها زیاده. ممنون که شیطونی. ممنون که بغل نشدنها رو تحمل میکنی. ممنون که سیگار نمیکشی.
یا اصلاً فقط همین که «ممنون که هستی».