هیهااااا

یکی از زیبایی های زندگی ام تو ایران این بود که شب با مخ برم وسط کار... اون قدر که صبح یهو با صدای کلاغ ها و گنجشک ها کله ام رو بیارم بالا و از پشت پرده توری ببینیم که بهله، عملاً روز شده... معمولاً می رفتم ور دل پنجره می شستم و از تغییر آروم آروم رنگ آسمون و هوای تازه و خنک دم صبح و شلوغ پلوغ کردن های پرنده ها که نمی دیدمشون، اما می شنیدمشون، لذت می بردم... گاهی حتی صدای اذان از اون دورها هم قاطی اش می شد و کلاً عشقی می کردم...

اینجا، پارسال از این خبرها نبود. خوابگاه بودم و یا اتاقم دور بود و یا شیشه پنجره هام زیادی کلفت که به هرحال پرنده ها صداشون به من نمی رسید... تو خونه جدیدم هم که تا حالا هم هوا سرد بوده و شبهای دراز من با پرنده ها صبح نمی شد... تا این یکی دو هفته اخیر... عاشقشونم وقتی بیرون قدر قیر تاریکه و یکهو یکیشون ور دل پنجره ام یه چه چه می زنه و در می ره... بوس به پرنده ها!

پینوشت: دیروز سمت خونه ام که برمی گشتم از دور دیدم بالای خونه ام، (خونه ام حد فاصل دوتا تپه است! من از بالای یکیشون قل می خورم و می رم سمتش... خونه ام پایین پامه وقتی می بینمش از دور) شاید نزدیک صدتا کلاغ یا بیشتر چرخ می زنن و سروصدایی راه انداختن که نگو! کل صورتم شده بود لبخند و تو دلم گفتم: "ای جان! نگران نباشین! رفته بودم سرکار... برگشتم!" از دور براشون بوس فرستادم!... انگار که همزادهام آروم شده باشن... به خونه که رسیدم، همشون رفتن...