خسته

خستگی چند نوع است: چسمی، روحی، ذهنی....

عواقب هم دارد: آوارگی، بی هدفی، بی انگیزگی، اخلاق سگی... و علاوه بر اون ها، برای من به طرز احمقانه ای گشنگی!!!!

من خسته ام! کلاً!

کم تجربه کرده بودم این حس مزخرف را... نمی دونم چیکارش باید بکنم! حافظ یا دیوان شمس بخونم؟ بزنم زیر همه چی و تخت بخوابم؟ بلند بلند آواز بخونم؟... چیکار کنم؟ تو چیکار می کنی؟؟؟

امروز سر بحث روی کار کولهاس، پروژه لگاس، در همون حین که شکمم از شدت گشنگی، عین بچه آفریقایی ها (که خیلی هم از موضوع بحث، پرت نبود) بلند بلند قار قار می کرد؛ یکهو یک جمله اومد توی مخم که بعد توی فیس بوک نوشتم: نمی دونم دارم چشم بسته دولا دولا می رم یا با شتر غیب می گم.... به هرحال، هرچند دورانیه که دوستش دارم، اما خسته ام... خیلی خسته... از اون دوران هاست که فقط بعداً بتونی بهش نگاه کنی و بگی، چه دوران خوبی بودها! یادش به خیر.... و ته دلت مطمئن باشی که صد سال سیاه هم حاضر نیستس برگردی عقب...

دارم می گذارم زمان بگذره... فقط یک ماه کافیه واسم... بعد دوباره به خودم اون جمله معروف خودم، برای خودم، را یادآوری می کنم که برای لبخند زدن به آدم های توی خیابون، برای الکی خوش بودن، دلیلی لازم نیست... یک ماه، فقط یک ماه... طاقت بیار رفیق...

پی نوشت: نمی خوام مامان و بابام را ناراحت کنم! می شنوید؟ دوستتون دارم و نمی خوام ناراحتتون کنم! فقط بهم وقت بدین! یک کم!!!

عکس: چمن های (سابق) ترکیب، علم و صنعت... توی فیس بوک پائینش نوشتم: photo by Aila Ahmadi,,, dearest... علی اسماعیلی نظر داده:ye chizi tou in ax hast ke doust daram... جواب دادم: می تونم حدس بزنم چیه! طبیعی بودنشه... اون روز واقعاً کلافه، خسته و در یک کلمه داغون بودم. بعد عکس را دوست توپ آدم ازت می گیره که (بُلد:) می فهممت و می دونه آخرش نباید کم بیاری...

همش منعکس می شه تو عکس... نه؟

پی نوشت روی عکس: دلم آیلا می خواد، دلم پگاه می خواد، دلم سارا می خواد.