آن روزی که خوشحال بودم...

امسال جالب شروع شد. از سر نوروز 98. چهارشنبه بود. کل هفته رو مرخصی گرفته بود. هم عید بود، هم بهزاد اومده بود، هم نیاز به جدایی نگار از کار داشتم. کاری که خوشحالم نمیکنه، اما هنوز هم نمیتونم دقیق تو کلمات بیارمش...

چهارشنبه سرچ کردم که محبوب ترین اپ و سایتهای دوست یابی چیه. یکیش که به من مربوط بود رو دانلود کردم. تا اخر شب با چند نفری حرف زدم و تا پنج شنبه، با مارک داشتم توی تلگرام چت میکردم...

پنج شنبه یه کم سرحال بودم، اما هنوز نه اونقدر که وقتی بهزاد اصرار میکرد بریم برای دو، حاضر باشم برم... که بوم! بهانه دار شدم! ایمیل اومد از streetsense که میخوان بهم آفر بدن! به همین بی مقدمگی... جمعه حرف زدیم تلفنی و درجا آفر گرفتم...

دیروز که پنج شنبه بود، نرفتم سر کار. حال نداشتم، از نوع حال کار نداشتم، ولی خوشم بود... در مجموع تنها چیزی که نیاز داشتم، این بود که پریودم که به خاطر این قرصهای کوفتی یه ماه عقب افتاده، شروع شه! عصر برای اولین بار با مارک رفتیم بیرون. خوب بود. معقول بود. اگه چرت و پرت نگه بی هوا و نترسونه آدم رو با red flag، حتی میتونه قابل اعتماد باشه! :))

رفتم، برگشتم، و پریودم شروع شده بود!

مدتها بود اینطوری خودم رو با لبخند و شادی ندیده بودم... مدتها...

خودم رو با لبخند دوست دارم.