خواست. مهم نیست شد یا نشد.

با خواستم و شد، مشکل جدی دارم.

اما این وسط فکر کنم حجم فشار پدر بداخلاق، اون هم پدر "روشنفکر" بداخلاق رو خیلی ها نچشیده اند (که امیدوارم هیچوقت نچشند) و دست کم گرفته شد و بدتر، نادیده گرفته شد... فشار بیرونی، دردناکه. زیاد. اما اینکه جای آرومی رو داشته باشی که بهش فرار کنی و خودت رو احیا کنی، نعمت بزرگیه که بی انصافیه کم بهش بها دادن. وقتی مامن نباشه، فشار بیرونی حتی از نوع کم یا متوسط در کنار شبهای پر از فشار مضاعف ناشی از بدخلقی تو محیط امن، زندگی رو جهنم میکنه. به معنای واقعی کلمه. از این جهنم، اراده "خواستم"، حالا در هر مقیاسی و چه شد و چه نشد و چه با ژن خوب شد، ارزشمند ئه...

هشتگ: خشونتهایی که دیده نمیشوند.