باهوش بودن یعنی گاهی -خوب- سکوت کنی و -خوب- گوش کنی.
نه اینکه فقط ساکت باشی... نه این که فقط گوش کنی... نه! اینکه بتونی جلوی اون زبون لعنتیتو بگیری و فقط گوش کنی...
نه اینکه فقط ساکت باشی... نه این که فقط گوش کنی... نه! اینکه بتونی جلوی اون زبون لعنتیتو بگیری و فقط گوش کنی...
کاش اینقدر وراج نبودم...
کاش وقت سکوت، اینقدر فریاد احساساتم گوش منطقم رو کر نمیکرد...
از خودم میترسم... از اشتباه میترسم...
و به خودم میگم امیدوارم خدای نگار قصد انتقام نداشته باشه...
*
باید آواز بخونم...
باید نعره بزنم...
باید بریزم بیرون...
*
وقتی این پست رو مینوشتم، حتی فکر نمیکردم الان اینجا نشسته باشم که نشستم... فکر نمیکردم چندر روز بعدش به "date" برسیم... یعنی حتی توی ذهنم هم نبود! فقط یه جورایی متعجب بودم که من که مدتهاست توی بلاگم غیر از مامان و بابا و بهزاد کسی رو مخاطب قرار ندادم، با اینکه حتی حدس میزدم اینجارو نمیخونه... چرا دارم مخاطب قرارش میدم؟ به نام؟ برام سؤال بود که وقتی برام قاعدتاً حسام "دوست"تره... چرا اینقدر "همفکری" خودم رو با بهروز قوی حس میکنم...
اما بلاگ من که جای فکرهای منطقی نیست که... اگه موقع نوشتن منطق حالیم بود که کلی از مشکلاتم حل بود... شاید هم نبود که بدتر بود... نمیدونم....
و الان خوشحالم که چنین پستی نوشتم! زیاد! خوشحالم که از همفکری حرف زدم. خوشحالم که توی سه خط از "رفاقت" حرف زدم... کاش حتی بیشتر از هم‌صحبتی حرف میزدم... اما به هرحال از نوشته چهار آپریل 2012 ئم، خووووب راضی ام.
و الان خوشحالم که چنین پستی نوشتم! زیاد! خوشحالم که از همفکری حرف زدم. خوشحالم که توی سه خط از "رفاقت" حرف زدم... کاش حتی بیشتر از هم‌صحبتی حرف میزدم... اما به هرحال از نوشته چهار آپریل 2012 ئم، خووووب راضی ام.
و برام جالبه که نظرش رو درباره کامنت اون روزش بودنم... نظرت رو درباره کامنت اون روزت بدونم...
*
*
از زنگ زدن به هاله میترسم...
تقریباً هر روز بهش فکر میکنم و از زنگ زدن بهش میترسم..
حتی از زنگ زدن به مریم هم میترسم...
کلاً مدتهاست از تلفن و ایمیل متنفرم...
*
من انتظار ندارم.
نه. نه.
من انتظار ندارم.
*
*
از آینده شغلی‌ام نگرانم.
فکر میکنم این همه زحمت که چی...
*
پینوشت بعد از تحریر: به گمونم افسردگی برای فرزندان نسل ما... شاید حتی برای جامعه ما... یه خطر جدی و همیشگیه... سایه‌اش همیشه با ماست... پا به پامون میاد... اصلاً جزئی از ماست مگر اینکه به زور فراموشش کنیم...
حالا اینکه این "ما" رو چه جوری تعریف کنیم... با خودت!
به جاش من میخونم: "دور ایرانو تو خط بکش... خط بکش... خط بکش..."
*
پینوشت بعد از تحریر: به گمونم افسردگی برای فرزندان نسل ما... شاید حتی برای جامعه ما... یه خطر جدی و همیشگیه... سایه‌اش همیشه با ماست... پا به پامون میاد... اصلاً جزئی از ماست مگر اینکه به زور فراموشش کنیم...
حالا اینکه این "ما" رو چه جوری تعریف کنیم... با خودت!
به جاش من میخونم: "دور ایرانو تو خط بکش... خط بکش... خط بکش..."
بعضی کلمه ها برام معنی پیدا میکنن... یا میشن برام برچسبی که یادآور آدمهای خاصی یا جای خاصی میشن... کلمه "باهوش" از همونهاست برام شیده... یادآور توئه برام... و آهنگ نامجو... حیف بود جدی یادت نکنم...
ReplyDeleteSheedeh...
و گاهی یادم میفته که آدمها باید گریه کنند... باید یاد بگیرند که گریه کنند... های های، سر بذارن روی شونه دوستی آشنایی... نشد میزی، دیواری... و گریه کنند! آدمها باید یاد بگیرند...
ReplyDeleteاصلاً باید موسیقی بذارند و گریه کنند...
نگار! وقتی میام بلاگتو می خونم اغلب یه حس غریب آشنا می گیرم، این یکی دیگه بدجورر گرفت :)
ReplyDelete