دلخوش

The only limit, is the one you set yourself...

*

متنفرم از روزی که بخوام برگردم و بگم:

"این عمر رفته را کجا دریابم"

*

سرفه‌هام برگشتن.... دکتر هم رفتم باز. نمیدونم چیه. نمیدونن چیه.

و از جهتی بهتر! مصرف شیرم هوار برابر شده!!!

*

روز به روز بیشتر شمپین رو دوست میدارم.

فقط کاش بیشتر "قندیل" داشت...

*

من:

و Anne Hathaway رو میبینم و باز میبینم و مطمئن میشم که "نگاه‌ها"ی من، جاهای دیگه‌ای از دنیا هم هست که زنده باشند...

*

چیزهایی که میشنوم و میبینم این روزها.... فکر میکنم چقدر چقدر خوشبختم!

*

"شخصی که مرتباً واکنش های عاطفی خود را سرکوب می کند، سریعتر بیمار می شود. حتی می توان این فرضیه را نیز مطرح کرد که اگر مردان به طورِ متوسط هفت سال کمتر از زنان عمر می کنند، به این خاطر است که کمتر از راهِ گفتگو، عواطف و احساساتِ خود را ابراز می کنند. سکوت به هنگامِ تحملِ مشکلات، برای مردان صفتی ممتاز محسوب می شود!
به این دلیل ابراز وجودِ خلاق از جمله شیوه های مهم درمان است، ابراز وجود امکان می دهد که افکار و عواطف به جریان بیفتند و ابن بخشی از درمان است. از شخص افسرده بخواهید وضع خود را نقاشی کند یا شعری درباره ی با آن بسراید، فوراً حالش بهتر می شود. اولاً به این دلیل که به جایِ آن که در افسردگی خود فرو برود، آن را به عینیت در می آورد و خود را بیرون میریزد. ثانیاً ابراز نظر او را در جریان زندگی قرار می دهد و همین اقدام نوعی بازگشت به زندگی خواهد بود. وقتی درجا می زنیم و متوقفیم، در واقع خلافِ جریانِ زندگی عمل می کنیم.
اقدام به ابراز وجود قبل از هر چیز به دلیل آن که یک حرکت است، جریان حیاتی را تسهیل می کند.به همین دلیل هم مشاهد شده که در بعضی موارد، تغییر محیط اجتماعی یا کاری می تواند آثارِ مفیدی در رفع افسردگی داشته باشد.حرکت یا تغییر، همان قانون موجودیت ماست."
بخشی از کتاب «قربانی دیگرانیم و جلاد خویش (کالبد شکافی روان شناختی اسطوره ی ایزیس و ازیریس)» نوشته "گی کورنو"

*
"داستان خرس های پاندا به روایت یک ساکسیفونیست که دوست دختری در فرانکفورت دارد"

محشر.

و کاری که نمیکردم، اما این یه قلم ارزشش رو داره: لینک دانلود.

*

و من، ظرف میشورم...

در گوشم صداها میپیچند...

تصویرها روی کاناپه و کابینتها غلت میخورند...

کف پاهایم، خاطره‌ها را حس میکنند...

و لبخند میزنم!

بیش از این لبخند، دیگر چیزی نمیخواهم...

لبخندم و لبخندهایم دور کمرم حلقه میزنند... بغل میکنند مرا... گرم گرم گرم...

مثل گاوی که علف نشخوار میکند... دوباره و دوباره و دوباره! صبح به صبح...

و شب به شب تف میکنم بیرون! زندگی را از دماغ...
...

زندگی خوب است.

و من از تجربه، زیاد میدانم.

در آستانه بیست و هشت سالگی.

*

شادم... و به توانایی نوشتنم، دلخوش!