«علی ایّحال، همونطور که جواد جوادی میگه، گوشت بهش شک وارد میشه اگه...»
و من دیگه نمیشنوم... غش و ضعف میرم از خوشی. از این تعلیق نسل من و ما بین ایّحال و جوادی. از خودش بودن. از خودم بودن. از عربی که به جوادی ختم میشه...
چرا من اینقدر عربی دوست ندارم (برای خودم) اما شنیدنش وسط جمله های فصیح فارسی، برام دلنشینه؟ Turn on حتی... حافظ و سعدی و عراقی بنشینند به دید زدن ما. وید بکشیم و بخوانیم (آواز) و بخوانیم (شعر) و وید بکشیم و bonding ببینیم و Michelle Gurevich گوش کنیم و جین اند تونیک بنوشیم و دمی خوش باشیم...
فکر کنم دارم همه اینها رو میگم که بگم بعد از مدتها ته دلم قیلی ویلی ئه. ترسیده ام و خوش خوشانمه... عجیب هم نیست. وقتشه. 2001. 2011. 2021. آره، وقتشه...
و اگر میخوای بدونی گوشت چه جوری بهش شک وارد میشه، بیا ازم بپرس تا توی گوشت برات تعریف کنم...
همراه با موسیقی، آهسته، که سرمستم:
پینوشت.
صفحه اول وبسایت هدی. آخ.
No comments:
Post a Comment